Haradasa musiqi çalınır. Əgər bu musiqi bizim zövqümüzə, eşitmə qabiliyyətimizə uyğun deyilsə, o, musiqi yox, səs-küydür. Yaxud qonşunun qızı ərə gedir, vaxtından tez hamilə qalıb uşaq dünyaya gətirir. Əri uşağın ondan olmadığını başa düşüb anasını körpə ilə birlikdə evdən qovur. Ata evi isə körpəni özünə götürüb anadan imtina edir. Əlacsız qadın uşağını görməkdən ötrü daim yolda, küçədə hərlənir. Evlərində nə baş verdiyi ilə maraqlanır. Hadisələri bizə dörd adam danışır: ruhi xəstə kiçik qardaş, bir neçə saatdan sonra intihar edəcək böyük qardaş, on illərlə yığdığı pulları bir anın içində oğurlanan xəsis ortancıl qardaş və bir ailənin məhvinə qiyamət əlaməti kimi baxan qulluqçu zənci qadın... Eşidilən, görülən nə varsa, səsdir. Bir də qəzəb. Yəni səs və qəzəb. Başqa heç nə! Bəs əsərin çətinliyini dəf edib hadisələrin mahiyyətinə varan oxucuların “Möcüzə alındımı?” sualına cavabı necə olacaq?