“...Tanrı nədir, tanrı nə istəyir? Kimi sevir, kimə nifrət edir? Biz özümüzdən asılı olmadan, qeyri-şüuri şəkildə bu prinsiplərdən çıxış edib özümüzə apofeoz yaratmağa çalışırıq və əslində, dünyamızı çalxalayan, onu sarsıdan dini münaqişələrin çoxu həmin səbəbdən baş verir... ...İbtidai dövrün tanrıları çox nadir hallarda əxlaq prinsiplərinə rəvac veriblər. Onlar insan əxlaqı kimi xırda şeylərə baş qoşmurdular, bunlardan çox yüksəkdə dayanırdılar. Mesopotamiya və Misir tanrıları çox amansız və aqressiv idilər. Onlar insanlara, sadəcə, şıltaq istəklərini həyata keçirmək üçün qamçıladıqları qul kimi baxırdılar. Yunan tanrıları insanla oyun oynayan kobud, məğrur, şıltaq varlıqlar idi. Yəhvə ondan başqasına tapınan hər kəsi qırıb-çatmağı əmr edən qısqanc bir tanrıdır. Allah ona qarşı çıxan hər kəsə misli görünməmiş cəza vəd edir – həm bu dünyada, həm də axirətdə. Ən yaxşı halda əxlaqın fövqündə dayanan, ən pis halda, sadəcə, əxlaqsız olan bu tanrılar insanlar üçün əxlaq mənbəyi ola bilərmi