Hekayələrimə təkrar baxanda isə ən yaxşı yazdığım mövzunun darıxmaq olduğunu görürəm. Deyəsən, zamanla darıxmaq üzrə mütəxəssis olmuşam. Darıxmağın bütün formalarında darıxmağı düşün. Ən böyük izdihamlarda, dostlarınla oturduğun məclislərdə, hamının həyəcanla izlədiyi filmlərin ortasında, bir kitabın hansısa cümləsində nəyisə xatırlayıb darıxmaq… Kiminsə işlətdiyi hər hansı sözdən, etdiyi jestdən kimisə xatırlayıb darıxmaq… Görəsən, məndən yaxşı darıxan varmı? Elə bil ki, həmişə kimisə gözləyirsən. Düşdüyün hər avtobus dayanacağından, getdiyin şəhərlərdən o adamı umursan. O adamı sənə verməyənlərdən küsürsən. Günahkar olur sənə onu gətirməyən hər şey… Sonra yazırsan, cümlələrinə hopur darıxmaq. Sənin yaratdığın hər şey yarımçıq olur. Qəfil bir gülüşü yarım saxlayan səbəb kimi dondurur o darıxmaq səni. Sonra qəbul etməli olursan ki, sənə ən yaxın yer onun olduğu hansısa naməlum uzaqlardır. Uşaqlığın üçün darıxdığın kimi darıxırsan onun üçün. Axı səninlə baş-başa qaldığım günlərdə yenidə