Çünki sevsǝm, anlasam, o zaman bağışlaya bilǝrǝm. Sevmǝk, bağışlamaq, unutmaq ǝn böyük azadlıqdır. Sevmǝk bǝzǝn vaz keçmǝkdir. Panda Pan hamıdan küsmüş vǝ üzü meşǝyǝ sarı çıxıb get­mişdi. Yolda öz-özünǝ deyirdi: “Mǝnǝ niyǝ demǝmisiniz eee. Mǝn dǝ sizinlǝ gedǝrdim. Gedǝndǝ nǝ olur ki?! Mǝn sizi o qǝdǝr yerǝ çağırmışam ki. Çağırsaydınız, nǝ olardı. Yerinizi dar elǝmǝyǝcǝkdim ki. Günǝşinizi ǝlinizdǝn almayacaqdım ki…” Ürǝyinǝ xal düşmüş Pan yolda Alma ağacı ilǝ rastlaşır. Uzun-uzun onunla söhbǝt edir, almalarından yeyir, bu­da­ğına çıxır, yıxılır, tǝzǝdǝn çıxır, belǝcǝ, ürǝyi saflaşır, üzü gülmǝyǝ başlayır. Alma ağacı bu vaxt Pana mühüm hǝ­yat dǝrslǝri verir, onun üçün yeni üfüqlǝr açır. “Panda Pan vǝ Alma ağacı” bağışlamağın, barışmağın ki­­tabıdır. Amin bu dǝfǝ içimizdǝ yığılıb qalmış qǝ­rǝzi, “bağışlamamaq” inadını qǝlbimizdǝn silib-süpür­mǝ­yin yollarını göstǝrir, sınmış qǝlbin dost sevgisi ilǝ ye­nidǝn necǝ canlanacağını nümayiş elǝtdirir.